Een trotse Nederlander.....of niet...

Dag kerstmannen en vrouwen....

Ik ben op het moment in NL. Het voelt wat vreemd om hier te zijn...het is mijn voormalige thuis. Het voelt als thuis...maar toch ook weer niet. Klinkt misschien wat vreemd maar heb echt geen idee hoe ik dit uit kan leggen. :)

Mijn reis hier naartoe was interessant. Ik ging via New York en aldaar kwam ik de nodige landgenoten tegen...aka NLers. Het kostte me niet veel moeite om er achter te komen dat ik in het gezelschap was van Nederlanders, dat kon ik van afstand horen en zien. Dat is punt 1: luidruchtig.
Mijn eerste aanvaring met NL´ers was op zo´n loopband...je weet wel...zo eentje waar je lekker snel kan doorlopen. Alleen begrijpen sommige mensen dit niet en die gaan er op stilstaan....of misschien begrijpen ze het wel en zijn ze gewoon lui. Hoe dan ook...als je stil gaat staan dan is het wel zo sociaal als je ruimte over laat voor mensen om er langs te lopen. In dit geval stond er een groep stil die geen ruimte over liet. Ik keek naar ze en dacht "ik hoop dat het geen NLers zijn". Maar ja....wel dus. Nou moet ik toegeven, dat kan ook gebeuren met mensen uit een ander land....kan toeval zijn.

Buiten dat er veel luidruchtige mensen op het vliegveld waren, allemaal NLers, zaten er ook veel in het vliegtuig. Zij lieten een nogal territoriaal gedrag zien. Ik zat achterin het vliegtuig met behoorlijk wat lege stoelen om me heen, zelfs totaal lege 2 en 3 zits. Mijn gedachte:"als iedereen binnen is en er is nog een bankje vrij dan kan ik daar met mijn lange lijf (2M) gaan zitten/liggen". Foute gedachte! De Hollandse kolonie dacht daar duidelijk anders over! Je gaat natuurlijk niet wachten totdat iedereen binnen is, want dan zijn misschien de mooiste plaatsen al weg....je gaat gewoon zsm zo veel mogelijk plaatsen inpikken. Dit doe je door niet in je groep te blijven zitten maar je te verspreiden. Daarnaast kan je ook spullen op verschillende stoelen gaan leggen om het te doen lijken alsof de betreffende stoel bezet is....geniaal! Intussen kijk je triomfantelijk om je heen om te zien of iemand anders je misschien erkenning geeft voor je geweldige daad. Helaas keken ze soms ook mijn kant uit en zagen ze een gezicht met een gemengde uitdrukking van irritatie en schaamte. Maar ja...."wat kan ons dat schelen...als we ons bankje maar hebben....wij zijn slim". Dussss.....

Het werd nog wat erger. Ik had mijn deken en kussen onder mijn stoel gelegd. Toen we gingen vliegen ontdekte ik dat mijn deken weg was. Ik vroeg, met enige moeite, aan de meneer achter mij of hij mn deken gepakt had. Hij moest even denken en zoeken in zijn collectie dekens. Is een heel werk als je een 3-zits bankje inpikt waar al drie dekens op liggen en je vervolgens ook nog de deken van je overbuurman nodig denkt te hebben. "uuuuhhhhhmmmmm....ja, dit is denk ik jouw deken". Ik ben gewend om bedankt tegen mensen te zeggen, maar in dit geval was het slechts "ok". Hij was in een sociale bui, dus vroeg hij me of ik mn kussen ook nog wilde hebben. Maar nee, die hoefde ik niet. Wat vervolgens de beeldvorming compleet maakte was dat de betreffende meneer ook nog bij de stewart ging zeuren over het eten op zijn vorige vlucht. Waarop de stewart zei "how am I supposed to know what you had for dinner on the other flight?". Die man was mijn held.
Samenvattend...punt 2: we denken vooral aan ons zelf.......zo lijkt het.

Het bovenstaande "zo lijkt het" kan weg na het volgende verhaal.
Ik kwam aan op Schiphol, ging allemaal erg vlot...mijn koffer als 3e op de band.
Kom ik bij de trein aan, ik heb 2 koffers en een tas met alcohol bij me. Moet ik in zo´n dubbeldekker stappen. Ik besloot om boven te gaan zitten. Ik moest dus de trap op en vervolgens de strijd aan met dat vervelende kleine klapdeurtje. Nu zat er een man precies naast de klapdeur....in die stoel waar je in je eentje kan zitten. Volgens mij had deze man een buitengewone interesse in mij en mn koffers. Hij zat mij namelijk te bekijken alsof we in een uitdagende spelshow op televisie waren "zou het hem lukken om zonder hulp met al die zooi door dat klapdeurtje heen te komen?"
Ik kan me best voorstellen dat dit een spannend schouwspel kan zijn. Waarschijnlijk dat hij daarom ook geen poot uitstak. Natuurlijk lukte het me na een kleine worsteling om op de plaats van bestemming te komen.....dus vragen jullie je misschien af waarom ik hier zo veel woorden aan vuil maak.
Na vijf maanden in Canada wonen weet ik zeker dat als er een Canadees in die stoel gezeten had, hij op was gestaan en de deur voor me open had gedaan. Waarop ik naar hem gelachen had en hem oprecht bedankt had.....jippie 2 mensen blij met een simpele actie. Toen ik weer naar buiten wilde gaan wilde de man blijkbaar weten of ik deze geweldige prestatie ook een 2e keer kon vertonen. Ook nu weer kijken en niet helpen. Misschien had ik geld moeten vragen voor het spontane vermaak.
Nog een voorbeeld: ik was met mn moeder in een café. Er kwam een oude vrouw aan die langs onze tafel moest lopen om bij haar eigen tafel te komen. Dit ging niet omdat er een stoel in de weg stond. Mijn moeder trekt de stoel aan de kant om ruimte te maken. Nors loopt de vrouw vervolgens door zonder iets te zeggen. Voorbeeld nummer 3: ik loop een cafetaria uit, maar hou eerste de deur open voor een dame die naar binnen wil. Zonder blikken of blozen loopt ze naar binnen alsof ze Beatrix is.

Dit gebeurt je in Canada vrijwel nooit. Als je de deur voor iemand openhoudt, en dat doet bijna iedereen voor elkaar, dan zeg je bedankt. Als je iemand in de weg loopt of tegen iemand aanloopt dan zeg je sorry. Zo zijn er meer van dit soort kleine dingen. Voor mensen die niet in Canada wonen lijkt dit overdreven...of nep. Ook ik dacht dit toen ik hier slechts op bezoek kwam. Nu ik hier woon denk ik daar heel anders over. Dit zijn prima manieren die het in de dagelijkse omgang net even wat prettiger maken. Het went heel snel...ik heb me daar behoorlijk in aangepast en ben nu een beetje geschrokken van hoe mensen hier met elkaar omgaan. Om het nog erger te maken heb ik me gerealiseerd dat ik daar al die jaren ook lekker aan mee heb gedaan.
Punt 3: we zouden nog veel kunnen werken aan onze manieren, scheelt behoorlijk wat dagelijkse irritatie.

Laatste voorbeeld wat me nu te binnen schiet: toen ik naars school ging moest ik met de bus. Het viel me de eerste keer pas op toen de bus er stond....maar er staan dan twee rijen op het perron. Eén voor de achterdeur en één voor de voordeur. Zodra de bus er is gaat iedereen op volgorde in de bus zitten. Lijkt wellicht wat middeleeuws, maar werkt wel beter een eerlijker dan "ik sla je nog net niet op je muil want ik wil als eerste binnen zijn terwijl ik hier als laatste was". Wellicht herkenbaar voor sommige mensen.

Anyhow....ik wil hier natuurlijk niet negatief zijn...in tegendeel...dit is een zeer positief verhaal over het verbeteren van de wereld.
Met dit in gedachte wens ik iedereen een prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar!!!