Afgelopen vrijdag ben ik in Kitchener geweest, dit is een klein stadje op 3 kwartier van Toronto. Mijn vriend Chris uit Engeland was daar op bezoek bij zijn Canadese vriendin. Aangezien ik de auto van Ingrid nog had stelde ik voor om hun te bezoeken op vrijdag. Bleek dat zn vriendin dan jarig was...dus dubbel pret. Ben er redelijk op tijd naar toe gegaan zodat ik kon helpen met het maken van het eten. Was erg leuk en gezellig. Niet druk...wat familie van haar. Later op de avond zijn we uitgegaan. Was niet heel spannend...maar ik was redelijk onder de invloed en heb me in mn eentje in het midden van de dansvloer behoorlijk vermaakt. De volgende dag was eigenlijk leuker. Het was prachtig weer....koud...strak blauwe lucht. Ben ik met Chris een enorme lange wandeling gaan maken. Dwars door Kitchener naar Waterloo...stadje wat er naast ligt. Het was zaterdagmiddag maar het leek op een zondag in Arnhem....echt heel rustig daar met een beetje een dorpse sfeer. Nou ben ik natuurlijk een megastad gewend...maar toch. Kitchener heeft 100.000 inwoners, maar zo voelde het echt niet. Was wel lekker relaxend...lekker rustig...maar geen plek waar ik zou kunnen wonen. Aan het eind van de middag ben ik weer naar Toronto gereden alwaar in de auto naar Ingrid heb gebracht. Ze hadden een leuke vakantie in Mexico gehad. Als presentje voor mij namen ze een fles rum mee. Niet zomaar eentje..."Ron Zacapa Centenario". Een 23 jaar oude rum uit Guatemala. Zoek 'm maar eens op internet...wordt vaak genoemd als de beste rum ter wereld. Toen ik dit aan Tom (vriend van Ingrid) vertelde, zei hij:"oh daar weten we niks van, we hebben gewoon de duurste gekocht!" :) Ik zit nog op een gelegenheid te wachten om 'm open te maken.
Het is weer koud...-28 graden om precies te zijn. Het is de vijfde dag die ik ondoenlijk vind. Dat valt dus eigenlijk wel mee....aangezien we al vanaf november in de sneeuw zitten. We schijnen trouwens een record te gaan breken. Vanaf november gemeten zitten we in Toronto al bijna op 150 centimeter sneeuw. Ik geloof dat het record al een eeuw staat en dat het bijna verbroken is. Bof ik toch maar weer...dat ik zo'n mijlpaal mag meemaken! Intussen zeurt de Canadees er op los en hoor ik niets anders dan hoopvolle voorspellingen over hoeveel weken het lente zal zijn.
Een heel ander verhaal is dat ik weer aan de studie ben, afgelopen maandag begonnen en duurt drie weken. Het is de laatste fase van mijn makelaarsopleiding en tot nu toe ook de saaiste. Mijn hemel, wat en droge zooi. Niets anders dan wetten, belastingen, regeltjes en hoe alle formulieren in elkaar zitten. Tot nu toe heb ik iedere avond een gevoel gehad van:"sjezus...moet ik daar morgen weer naar toe?"
Maar ja, ik worstel mezelf er wel doorheen...ik moet maar blijven denken aan het doel. De locatie is wat dichterbij dan de vorige keer dus ik ben er wat sneller. Is ook wel gunstig met deze weersomstandigheden. De groep lijkt wel leuk. Ik heb al wat contacten gelegd en één van mijn Iraanse klasgenoten brengt me na de les iedere keer naar de metro...dat is wel prettig.
Qua werk lijkt het er met Leslie en Joe op te zitten. Ik kan niet helemaal uitleggen waarom, omdat ik dat zelf ook niet weet, maar ik denk dat ik daar niet meer op hoef te rekenen. Ik kreeg de boodschap dat ze een bepaalde richting op wilden en dat ik eens goed moest nadenken over wat ik wilde gaan doen in real estate....dan zouden zij dat ook doen. Beetje vreemde gang van zaken, alles ging tenslotte goed. Maar ja....shit happens. Het is wel een heel vervelend moment want mn geld is op. Baantje bij Ingrid kan ik niet van rondkomen...dus er moet met spoed iets anders bijkomen. Afgelopen vrijdag heb ik een test gedaan bij een bedrijf wat ondertitels verzorgt voor oa films en series....in allerlei talen waaronder NL. Ze vertalen ook games. Heb nog niks van vernomen....hoop snel het resultaat te krijgen.
Neef John krijg ik niet te pakken over het baantje in de kas...maar die blijf ik achterna zitten....het moet toch een keer gaan lukken.
Ik zag van de week een leuke reclame op tv. Ze moeten hier alle claims die ze maken onder in het scherm met redelijk leesbare kleine lettertjes verduidelijken. Als er bijvoorbeeld bij make-up ineens enorme wimpers ontstaan dan staat er onder dat dit een dramatization is. Bij een reclame over matrassen was een dame aan het vertellen hoe geweldig het matras was terwijl er onderaan het scherm stond dat ze een actrice was die het matras zelf niet heeft. Er wordt hier ook veel reclame gemaakt voor medicijnen. Zag ik er laatst één over een medicijn tegen allergie....stond er op het scherm "3 KEER MINDER LAST VAN SYMPTOMEN".....met vervolgens in kleine lettertjes "ten opzichte van een placebo". Geweldig!
28.2.08
22.2.08
Auto's passen
Ik ben vandaag naar de AutoRai geweest...maar dan in Toronto...Auto Show dus. Erg vergelijkbaar met Amsterdam...net zo groot...net zo veel auto's en kinderen. Nou ben ik op donderdagochtend gegaan dus viel het nog mee met de drukte.
Eén van de dingen die me opviel was dat bij Mercedes alle auto's open waren. Dit in tegenstelling tot de Rai....waar je op je blote knieen moet gaan zitten om in zo'n auto te mogen plaats nemen. Hier niet....dus....heb ik lekker in een S550, SL550 en een CL63 AMG gezeten. Daarna even staan praten met een meneer van Mercedes, ik wilde graag weten vanwaar deze prettige omstandigheid. Blijkbaar heeft men op hoofdkantoor besloten dat ze een andere koers willen varen en toegankelijker willen zijn. Ben ik helemaal voor.
Stel je voor....het is druk daar...veel lawaai en stress....je neemt plaats op de riante leren stoel van een S550, sluit de deur en........niets. Totale stilte....een oase van rust. Alleen daarvoor zou ik die auto willen kopen. Stel je voor...je komt kantoor uitlopen....totaal vermoeid van je stressvolle werk...je stapt in de auto....rust. Geen zorgen meer...de file maakt je ook niet meer uit....het zorgt er alleen maar voor dat je langer van dit geweldige moment kunt genieten. En laten we eerlijk zijn...het is waarschijnlijk ook prettiger dan je situatie thuis....dus....rustig blijven zitten. Wat een vreugde. Als er ook nog een chauffeur bijgeleverd zou worden dan zou je altijd in je auto kunnen werken.
Stel je voor...niet meer tegen die chagrijnige koppen van je collega's aan hoeven kijken...geen debiteuren crediteuren grapjes meer. Nee...alleen nog met ze praten wanneer jij dat wilt...per telefoon...of msn. Intussen zit je rustig en zonder enige afleiding in je oase je werk te doen. Je productiviteit schiet omhoog en je stress omlaag. Ziekteverzuim bestaat niet meer. Daarnaast heb je door de geringe stress ook nog een veel prettiger gezinsleven. Samenvattend, productiviteit gaat omhoog....de maatschappij gaat harder en beter werken....het fileprobleem is geen probleem meer...de economie zal groeien en de basis van alles, het gezinsleven, zal bloeien als nooit te voren. Lijkt me een geweldige basis voor een verkiezingscampagne van Balkenende. Kortom...de slogan luidt: "Iedereen een Mercedes S550!"
Groot verschil met Amsterdam is de hoeveelheid Amerikaanse auto's. Ze hebben hier een groot aandeel. Veel van die auto's worden zelfs in Canada gemaakt. Ik weet het één en ander van de kwaliteit van die auto's doordat ik bij mn bezoekjes aan Canada altijd een Amerikaan huurde. Maar...dit is een ander verhaal....hier staan ze allemaal onder één dak. Conclusie....wat een droevenis. Heb je net in een Audi gezeten...ga je daarna in een auto van GM zitten....ohohoh...pijnlijk. Het zit zo slecht in elkaar en de gebruikte materialen zijn zo goedkoop. Het viel me op dat ik in al die auto's met mn nagel tegen dat nephout aan het tikken was om te horen hoe goedkoop dat plastic was. Daarnaast deed ik de deur ook steeds zachtjes dicht omdat je anders bang bent dat er iets kapot gaat. Het is eigenlijk wel logisch. Amerikanen willen bling bling auto's...moet er allemaal stoer uitzien....maar mag niks kosten. Tja...dan wordt het dus plastic. Maken ze dan niets leuks? Jawel(klik op foto voor vegroting):
Dodge Challenger...net nieuw...superrrr
Dodge Viper SRT
Ford Mustang Shelby
Ford F-150
Die Ford is een bakbeest en best verkochte 'auto' ter wereld. Zo zijn er vele monsters. Het verschil met deze is dat Ford het nog lukt om een beetje een fatsoenlijk interieur in elkaar te schroeven.
Wat wel apart is, is Lincoln. Staat in de markt als luxe merk....maar is van Ford. Ik ging in een pick-up van Lincoln zitten en die was precies hetzelfde als die F-150. Ok...er zitten andere wielen onder...en het nephout is net effe wat donkerder...maar...de knopjes...de versnellingspook...alles is hetzelfde...alleen een stuk duurder. Geweldig, wat een truc!
Aangezien ik binnenkort een lease auto nodig heb (als makelaar kan je niet zonder), heb ik maar eens wat gegadigden op een rijtje gezet om te kijken welke ik wil hebben:
Mercedes SLR
Nee: Is te klein...heeft bovendien maar 2 deuren, stel dat ik klanten moet vervoeren
Mercedes SL550
Nee: Al heel lang een droomauto van me...maar ja...die 2 deuren...dus toch maar niet
Lamborghini Gallardo
Nee: De verzekeringspremie is veel te hoog
Bentley GT
Nee: Beckham heeft er één
Porsche Cayenne GTS
Ja!
Audi Q7
Ja!
RR Phantom Convertible
Nee: Moet je veel te vaak poetsen
Lamborghini Countach
Nee: is niet meer te leasen....anders natuurlijk JA!
Audi A5
Ja!
Infiniti FX45
Ja!
Dus...4 keer een JA! De Audi A5 vind ik een geweldig auto, maar heeft slechts 2 deuren en valt af. De Cayenne mocht ik niet in zitten, valt af. De Infiniti en Audi Q7 zijn vrijwel gelijkwaardig. Het interieur van de Q7 zit beter in elkaar, vandaar dat ik voor deze ga. Daarnaast rijdt Gordon Ramsay ook in een Q7. Deze laatste motivatie past goed bij de andere motivaties.
Ik heb ook nog even serieus gekeken naar een eventuele eerste auto. Ik liep twee modellen van Pontiac tegen het lijf die ik op mijn lijstje heb staan als eerste auto's. Ik neem aan dat iedereen begrijpt dat ik in een kleiner en goedkoper segment aan het kijken ben dan het bovenstaande. Anyhow...ik ben even auto's gaan passen. Dit deed ik vroeger met mijn vader en mijn broer samen. Als mijn vader een nieuwe leaseauto nodig had dan liepen we de dealer binnen met de mededeling dat we auto's kwamen passen. De reactie die we dan kregen was er één alsof we van een andere planeet kwamen. Toch was het best logisch...als je alle drie 2 meter bent.
Dat deed ik nu ook met een Pontiac G5 en G6. Helaas...ik zat met mn hoofd strak tegen het plafond aan. Die kan ik van mn lijstje schrappen. Misschien toch maar zo'n Q7 leasen. Zit tenslotte genoeg ruimte in om in te gaan wonen.
Eén van de dingen die me opviel was dat bij Mercedes alle auto's open waren. Dit in tegenstelling tot de Rai....waar je op je blote knieen moet gaan zitten om in zo'n auto te mogen plaats nemen. Hier niet....dus....heb ik lekker in een S550, SL550 en een CL63 AMG gezeten. Daarna even staan praten met een meneer van Mercedes, ik wilde graag weten vanwaar deze prettige omstandigheid. Blijkbaar heeft men op hoofdkantoor besloten dat ze een andere koers willen varen en toegankelijker willen zijn. Ben ik helemaal voor.
Stel je voor....het is druk daar...veel lawaai en stress....je neemt plaats op de riante leren stoel van een S550, sluit de deur en........niets. Totale stilte....een oase van rust. Alleen daarvoor zou ik die auto willen kopen. Stel je voor...je komt kantoor uitlopen....totaal vermoeid van je stressvolle werk...je stapt in de auto....rust. Geen zorgen meer...de file maakt je ook niet meer uit....het zorgt er alleen maar voor dat je langer van dit geweldige moment kunt genieten. En laten we eerlijk zijn...het is waarschijnlijk ook prettiger dan je situatie thuis....dus....rustig blijven zitten. Wat een vreugde. Als er ook nog een chauffeur bijgeleverd zou worden dan zou je altijd in je auto kunnen werken.
Stel je voor...niet meer tegen die chagrijnige koppen van je collega's aan hoeven kijken...geen debiteuren crediteuren grapjes meer. Nee...alleen nog met ze praten wanneer jij dat wilt...per telefoon...of msn. Intussen zit je rustig en zonder enige afleiding in je oase je werk te doen. Je productiviteit schiet omhoog en je stress omlaag. Ziekteverzuim bestaat niet meer. Daarnaast heb je door de geringe stress ook nog een veel prettiger gezinsleven. Samenvattend, productiviteit gaat omhoog....de maatschappij gaat harder en beter werken....het fileprobleem is geen probleem meer...de economie zal groeien en de basis van alles, het gezinsleven, zal bloeien als nooit te voren. Lijkt me een geweldige basis voor een verkiezingscampagne van Balkenende. Kortom...de slogan luidt: "Iedereen een Mercedes S550!"
Groot verschil met Amsterdam is de hoeveelheid Amerikaanse auto's. Ze hebben hier een groot aandeel. Veel van die auto's worden zelfs in Canada gemaakt. Ik weet het één en ander van de kwaliteit van die auto's doordat ik bij mn bezoekjes aan Canada altijd een Amerikaan huurde. Maar...dit is een ander verhaal....hier staan ze allemaal onder één dak. Conclusie....wat een droevenis. Heb je net in een Audi gezeten...ga je daarna in een auto van GM zitten....ohohoh...pijnlijk. Het zit zo slecht in elkaar en de gebruikte materialen zijn zo goedkoop. Het viel me op dat ik in al die auto's met mn nagel tegen dat nephout aan het tikken was om te horen hoe goedkoop dat plastic was. Daarnaast deed ik de deur ook steeds zachtjes dicht omdat je anders bang bent dat er iets kapot gaat. Het is eigenlijk wel logisch. Amerikanen willen bling bling auto's...moet er allemaal stoer uitzien....maar mag niks kosten. Tja...dan wordt het dus plastic. Maken ze dan niets leuks? Jawel(klik op foto voor vegroting):
Dodge Challenger...net nieuw...superrrr
Dodge Viper SRT
Ford Mustang Shelby
Ford F-150
Die Ford is een bakbeest en best verkochte 'auto' ter wereld. Zo zijn er vele monsters. Het verschil met deze is dat Ford het nog lukt om een beetje een fatsoenlijk interieur in elkaar te schroeven.
Wat wel apart is, is Lincoln. Staat in de markt als luxe merk....maar is van Ford. Ik ging in een pick-up van Lincoln zitten en die was precies hetzelfde als die F-150. Ok...er zitten andere wielen onder...en het nephout is net effe wat donkerder...maar...de knopjes...de versnellingspook...alles is hetzelfde...alleen een stuk duurder. Geweldig, wat een truc!
Aangezien ik binnenkort een lease auto nodig heb (als makelaar kan je niet zonder), heb ik maar eens wat gegadigden op een rijtje gezet om te kijken welke ik wil hebben:
Mercedes SLR
Nee: Is te klein...heeft bovendien maar 2 deuren, stel dat ik klanten moet vervoeren
Mercedes SL550
Nee: Al heel lang een droomauto van me...maar ja...die 2 deuren...dus toch maar niet
Lamborghini Gallardo
Nee: De verzekeringspremie is veel te hoog
Bentley GT
Nee: Beckham heeft er één
Porsche Cayenne GTS
Ja!
Audi Q7
Ja!
RR Phantom Convertible
Nee: Moet je veel te vaak poetsen
Lamborghini Countach
Nee: is niet meer te leasen....anders natuurlijk JA!
Audi A5
Ja!
Infiniti FX45
Ja!
Dus...4 keer een JA! De Audi A5 vind ik een geweldig auto, maar heeft slechts 2 deuren en valt af. De Cayenne mocht ik niet in zitten, valt af. De Infiniti en Audi Q7 zijn vrijwel gelijkwaardig. Het interieur van de Q7 zit beter in elkaar, vandaar dat ik voor deze ga. Daarnaast rijdt Gordon Ramsay ook in een Q7. Deze laatste motivatie past goed bij de andere motivaties.
Ik heb ook nog even serieus gekeken naar een eventuele eerste auto. Ik liep twee modellen van Pontiac tegen het lijf die ik op mijn lijstje heb staan als eerste auto's. Ik neem aan dat iedereen begrijpt dat ik in een kleiner en goedkoper segment aan het kijken ben dan het bovenstaande. Anyhow...ik ben even auto's gaan passen. Dit deed ik vroeger met mijn vader en mijn broer samen. Als mijn vader een nieuwe leaseauto nodig had dan liepen we de dealer binnen met de mededeling dat we auto's kwamen passen. De reactie die we dan kregen was er één alsof we van een andere planeet kwamen. Toch was het best logisch...als je alle drie 2 meter bent.
Dat deed ik nu ook met een Pontiac G5 en G6. Helaas...ik zat met mn hoofd strak tegen het plafond aan. Die kan ik van mn lijstje schrappen. Misschien toch maar zo'n Q7 leasen. Zit tenslotte genoeg ruimte in om in te gaan wonen.
17.2.08
Mexicaans is altijd goed
Vrijdagmiddag was ik met een vriendin in een lounge café...was best gezellig daar. Beetje hangen, drinken en kletsen. Tegen een uur of acht hadden we beide honger en zijn we op zoek gegaan naar iets te eten. Binnen korte tijd kwamen we een Mexicaan tegen. Vervolgens sprak ik de nu onvergetelijke zin uit:"het goede van Mexicaans eten is dat het nooit echt slecht is, ik bedoel....zelfs ik kan Mexicaanse gerechten maken en het goed laten smaken".
Dus....we gingen naar binnen...en hoewel de buitenkant van het restaurant er best Mexicaans uit zag was de binnenkant een heel ander verhaal. Toegegeven...ze hadden redelijk hun best gedaan om felle kleuren op de muren te smeren...wat ze blijkbaar Mexicaans genoeg vonden. Verder was het licht van de spaarlampen erg fel, de rock(!) muziek veel te hard en hingen er televisies waarop een ijshockey wedstrijd te zien was. Dit bracht wat twijfel bij ons. Maar ja...ik wilde positief blijven en zei:"nou ja...de sfeer is niet Mexicaans maar als de kok maar een beetje weet waar hij mee bezig is". Ook deze woorden vergeet ik nooit meer.
We bestelden beide enchiladas, een zachte tortilla met kip of gehakt vulling. Heel simpel en normaal gesproken erg lekker. Vijf....dus..5 minuten na de bestelling kwamen ze het eten al brengen. Mijn reactie:"dit kan niet goed zijn". Nou, ik kreeg gelijk. De meest dramatische maaltijd die ik ooit heb gehad. Ik denk een week geleden klaargemaakt, ingevroren en speciaal voor ons in de magnetron gegooid. Wat plastic rijst er naast en een bruine drap wat leek op honden......
De serveerster vroeg of we hot sauce wilden hebben. Na een hap genomen te hebben wilde ik die saus graag hebben. Toen ik het flesje gretig wilde omkeren op de gedrochten op mn bord kwam er tot mn verbazing niets uit. De inhoud was keihard. Stond er vast al een jaartje. Als ik het gevraagd had dan hadden ze waarschijnlijk het flesje wel even onder de warme kraan willen houden om het los te maken. Daar heb ik maar van af gezien.
Ik heb nog niet de helft gegeten...
Toen kwam de serveerster...
"Are you all done?"
"Yes"
"Do you want me to wrap that for you to take home?"
"No"
"Ok...I will get you your bill"
Wat is hier nou zo amazing aan?! Het verbaasde me dat ze helemaal niets vroeg over het feit dat vrijwel al ons eten nog op ons bord lag. Ik bedoel....je verwacht toch dat een serveerster er voor wil zorgen dat je als gast met een prettig gevoel naar buiten loopt. Maar nee...dat interesseerde haar blijkbaar niet. Of...misschien interesseerde het haar wel. Ik denk eigenlijk dat ze donders goed weet hoe slecht het eten is en dat ze deze situatie te vaak heeft meegemaakt. Ze is een veterane op het gebied van slecht eten serveren....en ligt waarschijnlijk iedere nacht wakker van alle kritiek en scheldpartijen die ze ontvangt....zenuwachtig...neurotisch denkent aan hoe ze de volgende avond in vredesnaam door moet komen. Vandaar ook dat ze erg snel de rekening bracht en vervolgens niet meer terug kwam om het geld op te halen.
Het was nog best druk ook daar...ik snapte er niets van. Hoe is dit mogelijk?...zo veel mensen met plezier aan het eten en drinken terwijl ik er aan dacht om met een spandoek buiten te gaan staan met het adres van een ander Mexicaans restaurant er op.
Toen ik naar buiten liep kon ik maar aan één ding denken:"wat zou mijn held Gordon Ramsay hier toch van denken?". "Fuckin' hell...."
Dus....we gingen naar binnen...en hoewel de buitenkant van het restaurant er best Mexicaans uit zag was de binnenkant een heel ander verhaal. Toegegeven...ze hadden redelijk hun best gedaan om felle kleuren op de muren te smeren...wat ze blijkbaar Mexicaans genoeg vonden. Verder was het licht van de spaarlampen erg fel, de rock(!) muziek veel te hard en hingen er televisies waarop een ijshockey wedstrijd te zien was. Dit bracht wat twijfel bij ons. Maar ja...ik wilde positief blijven en zei:"nou ja...de sfeer is niet Mexicaans maar als de kok maar een beetje weet waar hij mee bezig is". Ook deze woorden vergeet ik nooit meer.
We bestelden beide enchiladas, een zachte tortilla met kip of gehakt vulling. Heel simpel en normaal gesproken erg lekker. Vijf....dus..5 minuten na de bestelling kwamen ze het eten al brengen. Mijn reactie:"dit kan niet goed zijn". Nou, ik kreeg gelijk. De meest dramatische maaltijd die ik ooit heb gehad. Ik denk een week geleden klaargemaakt, ingevroren en speciaal voor ons in de magnetron gegooid. Wat plastic rijst er naast en een bruine drap wat leek op honden......
De serveerster vroeg of we hot sauce wilden hebben. Na een hap genomen te hebben wilde ik die saus graag hebben. Toen ik het flesje gretig wilde omkeren op de gedrochten op mn bord kwam er tot mn verbazing niets uit. De inhoud was keihard. Stond er vast al een jaartje. Als ik het gevraagd had dan hadden ze waarschijnlijk het flesje wel even onder de warme kraan willen houden om het los te maken. Daar heb ik maar van af gezien.
Ik heb nog niet de helft gegeten...
Toen kwam de serveerster...
"Are you all done?"
"Yes"
"Do you want me to wrap that for you to take home?"
"No"
"Ok...I will get you your bill"
Wat is hier nou zo amazing aan?! Het verbaasde me dat ze helemaal niets vroeg over het feit dat vrijwel al ons eten nog op ons bord lag. Ik bedoel....je verwacht toch dat een serveerster er voor wil zorgen dat je als gast met een prettig gevoel naar buiten loopt. Maar nee...dat interesseerde haar blijkbaar niet. Of...misschien interesseerde het haar wel. Ik denk eigenlijk dat ze donders goed weet hoe slecht het eten is en dat ze deze situatie te vaak heeft meegemaakt. Ze is een veterane op het gebied van slecht eten serveren....en ligt waarschijnlijk iedere nacht wakker van alle kritiek en scheldpartijen die ze ontvangt....zenuwachtig...neurotisch denkent aan hoe ze de volgende avond in vredesnaam door moet komen. Vandaar ook dat ze erg snel de rekening bracht en vervolgens niet meer terug kwam om het geld op te halen.
Het was nog best druk ook daar...ik snapte er niets van. Hoe is dit mogelijk?...zo veel mensen met plezier aan het eten en drinken terwijl ik er aan dacht om met een spandoek buiten te gaan staan met het adres van een ander Mexicaans restaurant er op.
Toen ik naar buiten liep kon ik maar aan één ding denken:"wat zou mijn held Gordon Ramsay hier toch van denken?". "Fuckin' hell...."
15.2.08
Happy valentine
Tja...valentines day....nooit echt een heel goede band mee gehad. Het heeft nu weer een hele andere dimensie. Het is gewoon een dag met extra nadruk op het feit dat ik hier alleen ben. Dus probeerde ik er een beetje aan te ontkomen, maar dat is echt onmogelijk in dit land. Behalve de gebruikelijke commercie in alle winkels....kan je bijvoorbeeld ook niet naar het nieuws kijken. Daar zit minimaal een kwartier per uur in over valentijns dag. Met een item waarin een dame van de omroep in een bloemenwinkel staat en zonder te blozen weet te melden dat ze ontzettend veel respect heeft gekregen voor de mensen in die winkel..."want als je ziet hoeveel bloemen ze versturen op valentijns". Tja..... Later hoorde ik van vriend Mark dat de president van Iran op bezoek gaat in Irak....is natuurlijk veel minder belangrijk.
Ik wil trouwens iets verduidelijken over de 3e job. Dit is nog niet zeker...het ziet er aardig uit maar ik moet nog gaan praten met mensen van dat bedrijf. Dus...kan nog verkeerd uitpakken.
Ingrid gaat een week op vakantie. Dat betekent dat ik de auto een weekje kan lenen. Dat is wel effe lekker...is al weer een tijdje geleden dat ik heb gereden. Zal iig een familie bezoekje proberen af te leggen...met een auto is dat een stuk makkelijker. Ingrid heeft me wat huiswerk meegegeven. Heb wat research te doen voor een aantal buurten en ben nog steeds bezig met het in kaart brengen van de mogelijkheden voor een nieuwe website.
Afgelopen dinsdag heb ik een klusje voor collega David opgeknapt. Was wat minder. Hij had informatie nodig over appartementen in een bepaalde buurt waarvoor hij zelf in die buurt moest gaan rondkijken. Aangezien ik weinig uren had heb ik dat voor hem gedaan. Helaas was er een sneeuwstorm. Ik denk de eerste in mn leven. Zelfs met handschoenen, muts en capuchon was dit een uitdaging. Constante wind, vreselijke kou en sneeuw in je ogen... Ik ben in de twee uur dat ik daar rondgelopen heb twee keer een winkel binnen gevlucht om op te warmen. Was wat minder...maar ja...je moet er wat voor over hebben om aan uren te komen en wat te leren...zoals hoe een sneeuwstorm er van binnen uit ziet.
Ik wil trouwens iets verduidelijken over de 3e job. Dit is nog niet zeker...het ziet er aardig uit maar ik moet nog gaan praten met mensen van dat bedrijf. Dus...kan nog verkeerd uitpakken.
Ingrid gaat een week op vakantie. Dat betekent dat ik de auto een weekje kan lenen. Dat is wel effe lekker...is al weer een tijdje geleden dat ik heb gereden. Zal iig een familie bezoekje proberen af te leggen...met een auto is dat een stuk makkelijker. Ingrid heeft me wat huiswerk meegegeven. Heb wat research te doen voor een aantal buurten en ben nog steeds bezig met het in kaart brengen van de mogelijkheden voor een nieuwe website.
Afgelopen dinsdag heb ik een klusje voor collega David opgeknapt. Was wat minder. Hij had informatie nodig over appartementen in een bepaalde buurt waarvoor hij zelf in die buurt moest gaan rondkijken. Aangezien ik weinig uren had heb ik dat voor hem gedaan. Helaas was er een sneeuwstorm. Ik denk de eerste in mn leven. Zelfs met handschoenen, muts en capuchon was dit een uitdaging. Constante wind, vreselijke kou en sneeuw in je ogen... Ik ben in de twee uur dat ik daar rondgelopen heb twee keer een winkel binnen gevlucht om op te warmen. Was wat minder...maar ja...je moet er wat voor over hebben om aan uren te komen en wat te leren...zoals hoe een sneeuwstorm er van binnen uit ziet.
11.2.08
Bevroren neus
Het is zondag en ik ben tot de avond niet buiten geweest. Vrijdag en zaterdag waren zware avonden...dus even rustig aan doen. Aan het einde van de middag gezwommen en daarna moest ik er toch echt uit om wat eten te kopen. Het was me al opgevallen dat het hard waaide buiten, maar had niet op de thermometer gekeken. Het was de laatste dagen redelijk mild, maar vanwege de wind deed ik toch maar een dikke trui aan en mn muts op. Nou....die laatste gedacht was een blessing in disguise! Ik deed mn neus naar buiten en wilde eigenlijk direct weer naar binnen. Als je voelt dat je neus van binnen bevriest op het moment dat je naar buiten loopt dan is er iets mis. Het was onmenselijk koud. Met mn handen op mn wangen liep ik door de straat, de wind deed intussen zn best om me zo veel mogelijk pijn te doen. Eenmaal thuisgekomen kon ik mn afhaalmaaltijd direct in de magnetron stoppen....want die was natuurlijk koud geworden in al dit geweld. Na even checken bleek er een gevoelstemperatuur van -31 graden te zijn. Een diepterecord voor mij. De rest van de avond ben ik maar binnen gebleven.
Qua werk begint het er een beetje op te lijken. Ik heb nu twee baantjes in makelaarsland en het lijkt er op dat er binnen een maand een 3e baantje bij komt. Ik heb met neef John gesproken en ik kan heel waarschijnlijk in een kas gaan werken in de weekenden. Tja...is heel wat anders...maar het doel heiligt de middelen. Dit kan ik een paar maanden doen terwijl ik mn baan als makelaar op poten probeer te zetten. Dat betekent wel zo'n 7 dagen in de week werken...het is niet anders. Hopelijk zal ik nog eens hard lachen om deze tijd met 3 baantjes, één administratie, één marketing en één in een kas!
Qua werk begint het er een beetje op te lijken. Ik heb nu twee baantjes in makelaarsland en het lijkt er op dat er binnen een maand een 3e baantje bij komt. Ik heb met neef John gesproken en ik kan heel waarschijnlijk in een kas gaan werken in de weekenden. Tja...is heel wat anders...maar het doel heiligt de middelen. Dit kan ik een paar maanden doen terwijl ik mn baan als makelaar op poten probeer te zetten. Dat betekent wel zo'n 7 dagen in de week werken...het is niet anders. Hopelijk zal ik nog eens hard lachen om deze tijd met 3 baantjes, één administratie, één marketing en één in een kas!
8.2.08
Sneeuw en vuur
Ben afgelopen weekend weer bij het vuur festival op Nathan Philips Square geweest. Ik heb hier eerder al iets over geschreven...maar kan het beter laten zien in video en foto's. Het werd gedaan door een groep uit Frankrijk (Compagnie Carabosse: http://www.ciecarabosse.fr/) die de hele wereld over gaan om vuur "artistiek" te maken. Echt super. Nou hou ik van vuur en is één van mijn wensen om een open haard te hebben...als ik later groot ben.
Ik was er dit keer alleen, vorige keer met vriend Mark. Ik vond het wel lekker om er alleen te zijn. Kon er zo echt van genieten en de energie in me opnemen.
Naast al het vuur was er een jongen muziek aan het maken. Soort lounge muziek. De beat kwam uit een laptop, vervolgens speelde hij er met een gitaar overheen...dat nam hij tegelijkertijd op zodat dit ook een loop werd waarover hij ook weer heen kon spelen. Ja...klinkt misschien wat onduidelijk...maar muzikanten begrijpen het denk ik. :) Het was in ieder geval erg goed. Zie het filmpje bovenaan de site.
Er is weer enorm veel sneeuw gevallen...30 cm de afgelopen dagen. Toen ik dinsdag laat terugkwam van het poolen was het windstil en kwamen er sneeuwvlokken van 10cm doorsnee naar beneden...wow...ik had het idee dat ik in een sprookjeswereld terecht was gekomen. Zo mooi en vreedzaam. Woensdag was een heel ander verhaal en reden voor mij om voor het eerst te klagen over het weer hier. Het waaide en sneeuwde, dit keer van die mierenvlokjes. Heel irritant in je ogen. Daarnaast is er een enorme hoeveelheid 'slush', half gesmolten sneeuw wat je vooral kunt vinden op de punten waar je de straat over wilt steken...enorme plassen waar je nauwelijks omheen kunt. Maar, ik heb bij de eerste sneeuwval een tijd geleden een paar waterdichte schoenen gekocht....dus geen probleem. Verder geen klachten hoor!
Een aantal mensen zullen mijn verhaal in Ajuus wel gelezen hebben. Dit verhaal is geschreven door journalist Bart Nagel. Hij heeft een mooie website opgezet vol met emigratieverhalen uit verschillende landen. Hij heeft er grote plannen mee. Is zeker de moeite waard om te bekijken: www.emigratieverhaal.nl
Een extra reden om er heen te surfen is omdat hij mij gevraagd heeft om voor zijn website te gaan schrijven. Was een verrassing voor mij, maar hij vindt mijn manier van schrijven erg leuk. Na even denken heb ik er ja tegen gezegd en hem voorgesteld wat ik wil gaan doen. Het leek me niet zinvol om algemene emigratieverhalen te gaan schrijven omdat het dan een soort kopie van deze blog zou worden. Dus heb ik hem voorgesteld te gaan schrijven over de huizenmarkt in Canada. Aangezien ik me hier natuurlijk erg in aan het verdiepen ben zal het niet zo moeilijk zijn om hier regelmatig een verhaaltje over te schrijven. Hij was er erg enthousiast over....dus binnenkort is Iv ook te lezen op www.emigratieverhaal.nl
Persbericht van Bart:
Emigratieverhaal.nl is een online magazine voor Nederlandstalige (aanstaande) emigranten dat wekelijks van nieuwe verhalen wordt voorzien. Het zijn stuk voor stuk verhalen voor emigranten, gemaakt door emigranten. Verhalen over alles dat bij emigreren komt kijken. Emigratieverhaal kent geen grenzen. Het magazine belicht zoveel mogelijk emigratiebestemmingen in de wereld. Dat uit de overtuiging dat praktijkervaringen uit Noorwegen ook zeer leerzaam en herkenbaar zijn voor een emigrant in Spanje. Voorlopig staan er op Emigratieverhaal.nl twee landenpagina's: Canada en Australië. Dat wordt snel uitgebreid naar meer landen. Daarnaast vult emigratiepsychologe Saskia Zimmermann (Bewust Emigreren, Frankrijk) een pagina met generieke emigratieverhalen die ingaan op het vertrek uit Nederland en settelen in het nieuwe land.
Drie soorten verhalen
Binnen de landen pagina's kent Emigratieverhaal.nl drie soorten verhalen. Dat zijn in de eerste plaats ervaringsverhalen. Dat zijn verhalen die een enkel emigratieavontuur belichten. Vaak met wat meer aandacht voor een specifiek onderwerp wat juist bij die familie zo in het oog springt.
Ten tweede zijn er de Tips & Trucs artikelen. Deze artikelen zijn praktisch van aard. Ze leggen je uit hoe je een bepaalde stap in het emigratieproces in een specifiek land het best kunt aanpakken. Denk daarbij aan onderwerpen als een visum aanvragen, een huis kopen, een baan vinden, een school kiezen voor je kinderen enzovoorts.
De derde artikelsoort die Emigratieverhaal.nl kenmerkt, is het weeklog. Per land plaatst Emigratieverhaal.nl elke week een aantal weeklogs. Dit zijn persoonlijke emigratieverslagen van emigranten die er vertellen hoe ze hun emigratie ondergaan.
Ik was er dit keer alleen, vorige keer met vriend Mark. Ik vond het wel lekker om er alleen te zijn. Kon er zo echt van genieten en de energie in me opnemen.
Naast al het vuur was er een jongen muziek aan het maken. Soort lounge muziek. De beat kwam uit een laptop, vervolgens speelde hij er met een gitaar overheen...dat nam hij tegelijkertijd op zodat dit ook een loop werd waarover hij ook weer heen kon spelen. Ja...klinkt misschien wat onduidelijk...maar muzikanten begrijpen het denk ik. :) Het was in ieder geval erg goed. Zie het filmpje bovenaan de site.
Er is weer enorm veel sneeuw gevallen...30 cm de afgelopen dagen. Toen ik dinsdag laat terugkwam van het poolen was het windstil en kwamen er sneeuwvlokken van 10cm doorsnee naar beneden...wow...ik had het idee dat ik in een sprookjeswereld terecht was gekomen. Zo mooi en vreedzaam. Woensdag was een heel ander verhaal en reden voor mij om voor het eerst te klagen over het weer hier. Het waaide en sneeuwde, dit keer van die mierenvlokjes. Heel irritant in je ogen. Daarnaast is er een enorme hoeveelheid 'slush', half gesmolten sneeuw wat je vooral kunt vinden op de punten waar je de straat over wilt steken...enorme plassen waar je nauwelijks omheen kunt. Maar, ik heb bij de eerste sneeuwval een tijd geleden een paar waterdichte schoenen gekocht....dus geen probleem. Verder geen klachten hoor!
Een aantal mensen zullen mijn verhaal in Ajuus wel gelezen hebben. Dit verhaal is geschreven door journalist Bart Nagel. Hij heeft een mooie website opgezet vol met emigratieverhalen uit verschillende landen. Hij heeft er grote plannen mee. Is zeker de moeite waard om te bekijken: www.emigratieverhaal.nl
Een extra reden om er heen te surfen is omdat hij mij gevraagd heeft om voor zijn website te gaan schrijven. Was een verrassing voor mij, maar hij vindt mijn manier van schrijven erg leuk. Na even denken heb ik er ja tegen gezegd en hem voorgesteld wat ik wil gaan doen. Het leek me niet zinvol om algemene emigratieverhalen te gaan schrijven omdat het dan een soort kopie van deze blog zou worden. Dus heb ik hem voorgesteld te gaan schrijven over de huizenmarkt in Canada. Aangezien ik me hier natuurlijk erg in aan het verdiepen ben zal het niet zo moeilijk zijn om hier regelmatig een verhaaltje over te schrijven. Hij was er erg enthousiast over....dus binnenkort is Iv ook te lezen op www.emigratieverhaal.nl
Persbericht van Bart:
Emigratieverhaal.nl is een online magazine voor Nederlandstalige (aanstaande) emigranten dat wekelijks van nieuwe verhalen wordt voorzien. Het zijn stuk voor stuk verhalen voor emigranten, gemaakt door emigranten. Verhalen over alles dat bij emigreren komt kijken. Emigratieverhaal kent geen grenzen. Het magazine belicht zoveel mogelijk emigratiebestemmingen in de wereld. Dat uit de overtuiging dat praktijkervaringen uit Noorwegen ook zeer leerzaam en herkenbaar zijn voor een emigrant in Spanje. Voorlopig staan er op Emigratieverhaal.nl twee landenpagina's: Canada en Australië. Dat wordt snel uitgebreid naar meer landen. Daarnaast vult emigratiepsychologe Saskia Zimmermann (Bewust Emigreren, Frankrijk) een pagina met generieke emigratieverhalen die ingaan op het vertrek uit Nederland en settelen in het nieuwe land.
Drie soorten verhalen
Binnen de landen pagina's kent Emigratieverhaal.nl drie soorten verhalen. Dat zijn in de eerste plaats ervaringsverhalen. Dat zijn verhalen die een enkel emigratieavontuur belichten. Vaak met wat meer aandacht voor een specifiek onderwerp wat juist bij die familie zo in het oog springt.
Ten tweede zijn er de Tips & Trucs artikelen. Deze artikelen zijn praktisch van aard. Ze leggen je uit hoe je een bepaalde stap in het emigratieproces in een specifiek land het best kunt aanpakken. Denk daarbij aan onderwerpen als een visum aanvragen, een huis kopen, een baan vinden, een school kiezen voor je kinderen enzovoorts.
De derde artikelsoort die Emigratieverhaal.nl kenmerkt, is het weeklog. Per land plaatst Emigratieverhaal.nl elke week een aantal weeklogs. Dit zijn persoonlijke emigratieverslagen van emigranten die er vertellen hoe ze hun emigratie ondergaan.
2.2.08
Loekie
Ik word soms gek van de reclame op tv. Het is zo ontzettend veel! In gewone tv shows en films vind ik het niet zo erg, maar ik kijk in de ochtend graag naar het nieuws. Nou zijn er meerdere nieuwskanalen. Ik schakel tussen CBC, CTV, CP24, CityNews en CNN. Ik ben niet zo'n zappermaniac, maar de nieuwsshows geven me geen andere keus...ik moet wel. Hier heb ik twee redenen voor. Ten eerste de manier en het soort nieuws wat ze brengen. Het gaat vrijwel alleen maar over Canada en de US. Buiten dit gebied gebeurt er blijkbaar vrijwel nooit iets wat mensen hier zouden moeten weten. Daarbij besteden ze vaak een kwartier aan één onderwerp. Ik ben van de Metro generatie en wil graag snel en kort veel nieuws hebben. Als ik er meer over wil weten dan zoek ik dat wel uit.
Tweede reden om te zappen is de reclame. Op deze kanalen is er ongeveer per 5 minuten een reclameblok...je wordt er echt gek van. Wat nog erger is, is dat het ook nog vaak dezelfde reclames zijn. Dan ga je schakelen....andere nieuwskanaal...ook reclame....volgende....niet alleen reclame...maar zelfs dezelfde reclame. Om gek van te worden. Kwestie van wennen...want je ontkomt er toch niet aan. Het leuke van de reclame is wel dat er veel meer humor in zit dan in NL. Het lijkt wel het standaard uitgangspunt te zijn van iedere reclamecampagne....humor is de basis.
Het sneeuwt het hier weer lekker, ik blijf het leuk vinden. De Canadees blijft er intussen over zeuren. Paar foto's vanaf het dak van mn flat:
Sneeuw op het dakterras
Ben deze week begonnen met werken voor Ingrid. We zijn woensdag en donderdag naar een aantal open huizen geweest. Is erg leerzaam, je leert de verschillende soorten buurten en huizen kennen (bijvoorbeeld een Town house is een rijtjeshuis). Wel leuk om in huizen van 2 miljoen dollar rond te lopen. Voornamelijk oudere huizen met bloemetjes behang en roze badkamers. Je krijgt soms het gevoel in een soort Addams Family huis rond te lopen...je verdwaalt gemakkelijk.
Daarnaast zijn we begonnen met marketingactiviteiten. We willen de business van Ingrid uit gaan breiden. We hebben in een aantal buurten rondgereden om uit te vinden waar we ons op willen gaan richten. Nu is het een kwestie van reclame materiaal ontwerpen en vervolgens die buurten te gaan bombarderen. Het niet hebben van een auto begint langzaamaan een probleem te worden. Ik wil de distributie van het materiaal zelf doen om geld te besparen. Maar zonder auto is dat niet te doen. Daar moet ik op korte termijn een beslissing over nemen....het is natuurlijk puur een geldkwestie. Ik ga dit weekend even uitzoeken wat het allemaal kost qua verzekering etc.
Tweede reden om te zappen is de reclame. Op deze kanalen is er ongeveer per 5 minuten een reclameblok...je wordt er echt gek van. Wat nog erger is, is dat het ook nog vaak dezelfde reclames zijn. Dan ga je schakelen....andere nieuwskanaal...ook reclame....volgende....niet alleen reclame...maar zelfs dezelfde reclame. Om gek van te worden. Kwestie van wennen...want je ontkomt er toch niet aan. Het leuke van de reclame is wel dat er veel meer humor in zit dan in NL. Het lijkt wel het standaard uitgangspunt te zijn van iedere reclamecampagne....humor is de basis.
Het sneeuwt het hier weer lekker, ik blijf het leuk vinden. De Canadees blijft er intussen over zeuren. Paar foto's vanaf het dak van mn flat:
Sneeuw op het dakterras
Ben deze week begonnen met werken voor Ingrid. We zijn woensdag en donderdag naar een aantal open huizen geweest. Is erg leerzaam, je leert de verschillende soorten buurten en huizen kennen (bijvoorbeeld een Town house is een rijtjeshuis). Wel leuk om in huizen van 2 miljoen dollar rond te lopen. Voornamelijk oudere huizen met bloemetjes behang en roze badkamers. Je krijgt soms het gevoel in een soort Addams Family huis rond te lopen...je verdwaalt gemakkelijk.
Daarnaast zijn we begonnen met marketingactiviteiten. We willen de business van Ingrid uit gaan breiden. We hebben in een aantal buurten rondgereden om uit te vinden waar we ons op willen gaan richten. Nu is het een kwestie van reclame materiaal ontwerpen en vervolgens die buurten te gaan bombarderen. Het niet hebben van een auto begint langzaamaan een probleem te worden. Ik wil de distributie van het materiaal zelf doen om geld te besparen. Maar zonder auto is dat niet te doen. Daar moet ik op korte termijn een beslissing over nemen....het is natuurlijk puur een geldkwestie. Ik ga dit weekend even uitzoeken wat het allemaal kost qua verzekering etc.
Abonneren op:
Posts (Atom)