Hulde aan Dennis

...ik bedoel natuurlijk niet zomaar een Dennis. Ik bedoel die Dennis die na een pass van 50 meter dat balletje even dood maakt. Hij heeft nogal wat losgemaakt in Engeland en waarschijnlijk ook daar buiten.

Zo was ik een paar weken geleden in een club. Ik liep het toilet in en daar waren een paar Engelsen ietwat dronken aan het praten over welke club uit Londen nou het beste was. Ik wilde me er even mee bemoeien en vroeg aan één van hen welke club dat dan was......"ARSENAL"...riep hij. Dus toen dacht ik "laat ik eens een naam roepen waarmee het vervolgens niet meer stuk kan!"....."BERGKAMP". De beste man begon gelijk met zijn been een beweging te maken alsof hij een balletje dood aan het maken was en voegde daaraan toe: "He is a fucking Dutchman.....but a great fucking Dutchman!"

Toen ik vervolgens zei dat ik ook een fucking Dutchman was kon het niet meer stuk. Alle vrienden werden erbij gehaald alsof ik Dennis zelf was. Het bleken toeristen te zijn. Lachend ben ik het toilet uitgelopen.

Een paar dagen later ben ik de wedstrijd Nederland-Engeland gaan kijken in een kroeg. Saaie wedstrijd met twee matige teams waarvan Engeland verdiende te winnen....naar mijn bescheiden mening. Maar, daar gaat het nu niet om. Er zaten in de kroeg behoorlijk wat Engelsen....het groepje Nederlandse supporters was duidelijk in de minderheid.

Toen was het moment daar........nee niet een goal....niet een vrije trap....nee....Dennis zat op de tribune en kwam in beeld. Dan gebeurd er iets moois. Bijna iedereen begint te klappen....de Engelsen meer dan de Nederlanders. Onvoorstelbaar respect krijgt deze fucking Dutchman. Dat is om trots op te zijn.

Bij thuiskomst nog maar even op YouTube gekeken hoe hij dat balletje van de Boer ook alweer dood maakte tegen de Argentijnen. Oh oh....wat een genot.

Hulde aan een fenomeen.

Na regen komt zonneschijn

Zoals u weet had ik bezoek uit NL. Dat was erg leuk. Xander en ik hebben een goede band, kennen elkaar al vanaf de middelbare school. We rekenden uit dat dit al zo'n 20 jaar is....Auw!!

Veel dingen gedaan....vooral rondhangen in de stad....drankjes....verkennen....uitgaan....of simpel thuis even Wii spelen. Want eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat we doen....het gaat om het feit dat het samen kan. We zijn ook nog even naar Niagara Falls geweest en naar de cottage van mijn teamleider Tom. Daar heeft Xander kunnen zien hoe cottage life is....en heeft hij het water skien onder de knie gekregen. Volgende ochtend spierpijn!

Afscheid was vervelend. Het drukt je met de neus op de feiten. Ik ben ver weg van een aantal mensen die heel belangrijk voor me zijn. Er gingen allemaal doom scenarios aan me voorbij. "Wat als er iets met een van hen gebeurd....ik kan er niet snel bij zijn". Dit is natuurlijk een feit waar niets aan te doen is....zal altijd zo blijven. Normaal gesproken ben ik er niet zo veel mee bezig aangezien het tijdverspilling is om er over na te denken....het veranderd namelijk niet. Nu is het even anders en dacht ik zelfs "is dit het allemaal wel waard".

Later op die avond was het antwoord daarop al weer "JA". Niet alles kan perfect zijn en aan elke keus zal behalve iets positiefs ook iets negatiefs kleven. Het positieve moet je van genieten en het negatieve moet je mee leren omgaan. Ik ga graag van het positieve uit en dat heeft me gebracht waar ik nu ben.

Dus.........life is beautiful!

Ivar staat op de Wereldomroep site

Ik heb onlangs een interview gegeven aan de Nederlandse Wereldomroep.
Dat staat nu op de site: http://www.rnw.nl/nl/nederlands/article/makelaar-toronto

Ik voel me bijna beroemd! :)

Xander in Toronto

Ivar heeft mij gevraagd om aan het einde van mijn vakantie een stukje te schrijven voor zijn blog. Aangezien ik deze met grote regelmatig lees wil ik dat zeer zeker doen.

Tijdens deze weken in Toronto heb ik een goed inzicht gekregen in hoe het leven van Ivar er hier uit ziet. Aangezien ik er nu onderdeel vanuit maakte, doodat ik niet in een hotel downtown zat, maar gewoon bij Ivar thuis. Dan merk je pas echt goed hoe hij zijn leven hier heeft opgebouwd en ik vind dat hij dat, in die twee jaar tijd dat hij nu in Toronto woont, uitstekend gedaan heeft.

Ja, Ivar werkt heel hard en veel, maar ik merk wel dat hij dat met plezier doet en dat levert hem ook steeds meer resultataten op. Ik heb zijn kantoor kunnen zien en Tom, zijn werkgever, ontmoet en hij was ook zeer tevreden over, zoals hij het zelf zei; deze harde werker. Terwijl ik dit aan het schrijven ben, is Ivar nu ook weer aan het werk. Even op zondagmiddag een paar huizen laten zien. Het kost je wel weer een halve dag. Dat is me wel heel duidelijk geworden aan het werk wat Ivar doet. Je kunt er 24 uur per dag mee bezig zijn. Je moet echt heel goed op jezelf letten, want anders bèn je er ook 24 uur per dag mee bezig. Gelukkig doet Ivar dat wel en maakt hij ook tijd voor zichzelf.

Naast het werk was het dan ook leuk om nu de mensen te ontmoeten met wie hij veel omgaat. Van hen kende ik alleen de verhalen en om ze dan nu mee te maken maakt het extra leuk. We hebben aardig wat tijd met elkaar door gebracht en dan merk je aan alles dat Ivar hier echt op zijn plaats is. Dit is zijn stad en zijn thuis. Om dat mee te maken vond ik erg bijzonder en ga dan ook met een goed gevoel naar huis. Het was super om Ivar weer te zien, weer eens samen te gaan stappen, uit eten te gaan en te wii-en. Het is heel jammer dat het weer even gaat duren voordat we elkaar weer zien, maar ik weet wel dat hij het in Toronto gaat redden en dat vergoedt wel wat.