Ik ben 32.
Sinds ik in Canada ben voel ik me bijna permanent 20.
Daar tegenover staat de (nu)realiteit dat ik me de laatste jaren in NL als iemand van 50 gedroeg (no offence).
Het is natuurlijk geweldig dat dit nu anders is. Dat ik veel meer energie heb, uitgaander ben en uitdagingen aan wil gaan. Ik doe dingen die ik eigenlijk had moeten doen toen ik 20 was.
Er zit een maar in dit verhaal....en die komt nu.
Ik heb er een redelijk drukke week op zitten. Daarnaast ben ik donderdagavond, vrijdagavond en zaterdagavond uit geweest. Donderdag geen alcohol natuurlijk...zo verstandig ben ik dan ook wel weer...
Vrijdagavond om een uur of half drie naar bed. Zaterdagochtend moest ik om 9:30 werken. Het gevolg was dat mijn lichaam niet zo blij met me was in de ochtend. Maar ja..."niet zeuren" zeg ik dan tegen mn lichaam, "zo erg is het allemaal niet". In de middag was ik dusdanig moe dat ik een klein (half uur) tukkie heb gedaan. Dit is zeer opmerkelijk voor mij...doe ik nooit...vind ik namelijk een verspilling van tijd.
In de avond uit....3 uur in mn nest....en zondagochtend om 10:20 stond ik op de squash baan. De eerste tien minuten sputterde mijn lichaam aan alle kanten tegen. NEE NEE NEE! Dat doen we niet!
Maar ja....wat moet je.....je kan moeilijk na 10 minuten opgeven omdat je moe bent. Dus maar gewoon doorgegaan. Partij natuurlijk verloren...maar dat geeft niet.
Bij thuiskomst had ik enorme zin om even te gaan zwemmen...het is tenslotte warm hier. Dus...een kleine workout in het zwembad.
Toen ik vervolgens 's middags aan het studeren was viel ik pardoes in slaap. Heb ik gewoon weer een tukkie gedaan! Twee dagen achter elkaar, het moet niet gekker worden!!
De conclusie is......ik mag me dan 20 voelen....mn lichaam heeft me dit weekend duidelijk laten blijken dat hij/zij/het inmiddels 32 jaar oud is en geen zin heeft in dit soort weekenden. Ik wil best compromissen sluiten....zoals dat ik bereid ben om vanavond vroeg naar bed te gaan. Maar daar houdt het dan wel mee op.
Sorry oud lichaam.....ik ga nog even 20 zijn.
5 opmerkingen:
Hi Ivar,
Ik ben via ik geloof een expat site op je weblog terecht gekomen. Leuk om te lezen en heel erg herkenbaar. Ik ben zelf in januari 2007 in mijn uppie naar de VS geemigreerd. Het kan inderdaad af en toe heel erg alleen zijn.
Goed te lezen dat je een leuke baan gevonden hebt. Hoe gaat het met de scripts? Blijven ze een beetje hangen? Petje af trouwens dat je die hele cursus makelaardij gedaan hebt. Loop er zelf ook over te denken, maar ben er nog niet uit.
Groeten,
Susanne in Orlando, FL
Hey Sue....
Welkom op mijn blog...:)
Ik zal jouw blog ook eens doorspitten.
Vanwaar USA?
Enne............ je ziet er nog niet uit als een 32-jarige hoor..... mag jezelf kiezen of je er ouder of jonger uitziet ;-)
Pas op....voor je het weet ga je met pensioen ;-)
@Ivar
USA is altijd het vakantieland van familie geweest, en ik heb er 10 maanden stage gelopen en dat beviel wel. Ik liep eigenlijk met het idee om naar Vancouver te gaan en de hele procedure in werking te zetten, toen ik te horen kreeg dat ik een permanent visum voor de VS aan mocht vragen. Bevalt tot nog toe goed. Maar Canada ga ik zeker ook nog bezoeken.
Een reactie posten